Мой вечар сноў і ўцех,
Дажынкі з роднай нівы!
На пешчах плешча сьмех,
Твой сьмех гарачы, кплівы.
Сьмяешся ты, што лёс
Малодзіць наша цела.
Пачуцьці ўсе ўнахлёст, –
Гарэзіць закарцела.
Гарэзьлівым хвала!
Я зноў табой угрэты...
Ці краска адцьвіла?
Ці адзьвінелі леты?
Ці згінула руно
Астрыжаных авечак?
Няўжо і нам адно
Паліць агаркі сьвечак?
Ды сьмех твой, як шамкі,
Рассыпаўся па хаце.
Гады – не жабракі,
Ня згублена багацьце.
Як быццам і цяпер
Тых вёснаў васемнаццаць
Аберуч ашчапер,
Каб мог і я сьмяяцца.
I ў тзлескоп гадоў
Глядзець на сонца толькі,
Ды сьцерці пыл сьлядоў
Старой самоты-болькі.
Зьвярок жаданьняў лёг
На радасьцi, на мукі...
Нам соладка ўдваёх
Пасьля даўгой разлукі.
|
|
